Dziewczyna jednak zaprzecza, jakoby łączyły ich jakieś więzy rodzinne.
Tak rozpoczyna się pasjonujący, pełen zaskakujących zwrotów akcji proces dochodzenia do prawdy .Zanim mroczna tajemnica wyjdzie na jaw, życie małżonków toczy się utartym trybem. Leonce jak zwykle jest pochłonięty swoją kolekcją owadów, Huguette gderając krząta się po domu. Dzwonek do drzwi wywołuje konsternację - nikt oprócz listonosza co miesiąc przynoszącego emeryturę nie odwiedza starszych państwa. Stojąca w progu dziewczyna przedstawia się jako wysłanniczka Wydawnictwa Du Soleil, przeprowadzająca ankietę na temat głodu wiedzy u Francuzów. Leonce i Huguette wydają się poruszeni jej widokiem - młoda kobieta wygląda zupełnie jak Isabelle, tyle że włosy ma krótko obcięte. Zaproszona do środka Irene przyznaje się, że nie jest ankieterką, w rzeczywistości zajmuje się promocyjną sprzedażą 12-tomowej encyklopedii, niezwykle przydatnej w domach, gdzie są dzieci i wnuki. Na wzmiankę o dzieciach pan domu nieoczekiwanie wybucha gniewem. Potem wyjaśnia, że przypomniała mu się córka. Któregoś dnia umówiła się z przyjaciółmi i nigdy do nich nie dotarła. Nigdy też nie wróciła do domu, przepadła jak kamień w wodę. Miała 17 lat.Teraz miałaby 31 - dokładnie tyle, co Irene Huguette i Leonce próbują dociec, dlaczego młoda osoba zastukała akurat do ich drzwi. Czy naprawdę nazywa się Irene Riviere, czy wymyśliła sobie to nazwisko. Kim faktycznie jest. Przestraszona dziewczyna chce wyjść, lecz drzwi są zamknięte. Grozi, że będzie krzyczeć, ale w środku sierpnia w mieście są tylko gołębie, murzyni i starcy, nikt nie zareaguje na wołanie o pomoc. Irene różnymi sposobami przekonuje staruszków, że nie jest ich zaginioną córką. Bezskutecznie. Nagle zaczyna odczuwać zawroty głowy.Środek uspokajający działa. Huguette czule się nią opiekuje. Dobra kuracja wypoczynkowa, zdrowe i regularne odżywianie, cisza, spokój i ani się obejrzyszy, jak znowu staniesz się naszą małą Isabelle obiecuje dziewczynie.
Nazywam się Isabelle Sauvion, mieszkam z rodzicami przy ulicy... Tatuś, zanim przeszedł na emeryturę, był listonoszem, mamusia pracowała w szpitalu... Ubezwłasnowolniona dziewczyna grzecznie powtarza wyuczoną lekcję. Ogląda albumy ze zdjęciami, słucha opowieści sprzed lat. Próbuje coś sobie przypomnieć. Leonce z żoną uważnie przeglądają prasę, ale nie znajdują żadnej wzmianki o zaginionej młodej kobiecie. Mężczyzna, jak przed laty, nie pozwala "małej" wyjść za próg. Postępuje tak, by ją chronić, nie karać. Dziewczyna z pomocą rodziców próbuje odtworzyć przebieg wydarzeń w dniu, kiedy Isabelle odeszła z domu. Wydaje się, że wszystko pamięta. I już rozumie, dlaczego przez 15 lat nie wracała. Jednak teraz już się nie buntuje przeciw temu, że ojciec chce córkę przyszpilić jak jeden z owadów ze swojej kolekcji, że matka niczego nie dostrzega. Nieoczekiwanie Leonce i Huguette postanawiają przerwać podawanie kropli, uznając, że córka jest już zdrowa. Pozwalają odejść swojej dużej dziewczynce. Nie spodziewają się, że zjawi się u nich jeszcze raz, aby prawda mogła wyjść na jaw. [PAT]
Autor sztuki: Jean-Claude Sussfeld
Tytuł oryginalny: „Ma petite fille, mon amour”
Przekład: Barbara Grzegorzewska
Produkcja: 2000
Premiera TV: 23 październik 2000
Reżyseria:
Muzyka:
Obsada:
Hugette
Leonce
Irene
02.190329
(POL) polski,
- BRAK ILUSTRACJI -
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz